Charlie's column: Jij mag er zijn

Jij mag er zijn

Het is je vast niet ontgaan: deze zomer was het 50 jaar geleden sinds de Stonewall rellen in New York City. Deze rellen ontstonden naar aanleiding van een gewelddadige politie-inval en markeerden het begin van de opstand van de LHBT-beweging en het begin van de Pride Parades in de VS en wereldwijd. Vijftig jaar na dato heeft de NYPD haar excuses aangeboden voor de inval, die ‘niet had mogen gebeuren’, aldus hoofd van politie James P. O’Neill. In Nederland kregen de demonstratieve vieringen navolging in de vorm van Roze Zaterdag, dat nog steeds jaarlijks eind juni wordt gevierd sinds 1979. In 1990 en 2006 vond deze ook in Zwolle plaats. Vanaf 1996 hebben we in Nederland onze eigen Pride in Amsterdam en sinds een aantal jaar hebben steeds meer andere steden hun eigen viering. Dit weekend hebben we zelfs onze allereerste eigenste Zwolse Pride

Elk jaar rijst de vraag of de Pride, anno nu, in Nederland, nog wel nodig is? Hier in Nederland en zeker in onze regio, is er echter nog een wereld te winnen. Natuurlijk, sinds 1969 is er al een hele hoop verbeterd. Maar dat het nu beter is, betekent niet dat het goed (genoeg) is. Een tijdje terug mocht ik vanuit de voorlichting een prachtig initiatief ondersteunen. Een politieke partij binnen de bible-belt had een avond georganiseerd om de LHBTI-problematiek in de gemeente zichtbaar te maken. Naast dat dit tot een prachtige dialoog leidde, maakte het helaas ook pijnlijk zichtbaar hoeveel onbegrip en gebrek aan kennis er nog is. Er is nog meer dan genoeg werk aan de winkel. Dit vertaalt zich ook in het feit dat 70% van de LHBTI’ers in aanraking komt met discriminerend geweld, zowel verbaal als fysiek, aldus COC Nederland. 

Hoe vaak hoor je niet terloops een negatieve opmerking over LHBTI, waarbij je denkt: “hey, maar dat gaat ook over mij”. Ik heb er zelf in mijn jeugd te veel gehoord, over ‘dat soort mensen’. En tot mijn grote verdriet hoor ik die opmerkingen nog steeds. Daarom wil ik zeggen wat ik als kind graag had willen horen; Jij mag er zijn, zoals je bent. Het is iets wat niet vaak genoeg gezegd kan worden. Hoe vaak krijgen wij niet van jongs af aan, impliciet of expliciet, het tegenovergestelde te horen? Daar draait wat mij betreft de Pride om. Het vieren wie we zijn, het laten zien dat we er zijn. Zichtbaarheid. Niet te hoeven voldoen aan de heersende normen van de maatschappij, maar aan onze eigen normen. Als community, als individu en in alle verscheidenheid. Voor degenen uit de kast maar misschien  wel meer voor diegenen nog ín de kast. Je mag er zijn. 

“To be yourself in a world that is constantly trying to make you somebody else is the greatest accomplishment.” Ralph Waldo Emerson