Column van mees: Sorry mama

 

Vorige week las ik het nieuws over de mannen die via de datingapp Grindr naar een  locatie werden gelokt en beroofd werden terwijl ze vastgebonden met ducktape  beroofd werden van hun bezittingen. Ik kreeg het benauwd, de rillingen liepen over  mijn rug en ik werd misselijk. Datzelfde gevoel kreeg ik een paar jaar geleden, toen  ik op wintersport het nieuws las van Orlando, die dood gevonden werd in een meer  nadat hij met een man via diezelfde app had afgesproken.  Ik beloofde mijn moeder dat ik zoiets nooit zou doen. Die belofte heb ik verbroken. 
 
Ik was 17, in de bloei van mijn leven, en op zoek naar avontuur toen ik in Amsterdam ging  wonen. De app stond op mijn telefoon, en in de tweede week dat ik in de grote stad  woonde besloot ik er eens op rond te kijken. Twee uur later stond ik daar dan, in de  vrieskou op de pont naar Amsterdam Noord om af te spreken met een of andere jongen  waarvan ik geen eens zijn achternaam wist. Ik denk dat ik wel een halfuur naar zijn  deurbel heb staan kijken voordat ik aanbelde. We hadden seks. Of het goed was kan ik  niet zeggen, ik denk dat ik het hele concept van Grindr dates teveel geromantiseerd had  voor mezelf, maar voor mij was het het begin van een nieuw hoofdstuk. Ik voelde me  eerst schuldig, tegenover mijn moeder die ik in een pension in Italië had beloofd hier nooit  aan te beginnen, maar ik was ook jong en op zoek naar avontuur; mijn seksualiteit  ontdekken en dingen uit te proberen. 

Verscheidene dates volgden en ze waren echt niet altijd even fijn, ik realiseerde me dat ik  me op glad ijs begaf, want je weet nooit waar je terecht komt. Ik stuurde altijd minstens  drie mensen een live locatie en als ik een onderbuik gevoel had dan ging ik niet. 

Voor mij hebben dit soort datingapps een grote bijdrage gehad in wie ik vandaag de dag  ben; want het waren niet altijd seksdames, soms dan had ik een heel fijn, verruimend  gesprek met zo’n iemand die je helemaal niet kende. Dan was het enige wat er toe deed  jij en hij en was alles wat er gezegd werd oprecht. 
Inmiddels heb ik Grindr van mijn telefoon verwijderd; voor mijn moeder. Omdat ik het niet  over mijn hart kan verkrijgen als het een keer fout gaat. Goed fout. Wat eigenlijk best gek  is toch? Dat je op zo’n datingapp, wat een veilige omgeving zou moeten zijn, ineens  niemand meer kan vertrouwen? Dat je zelfs in je safe space over je schouder moet  kijken? Waar kan ik dan eigenlijk nog echt mezelf zijn? Ik zou het om heel eerlijk te zijn  even niet meer weten. Ik zou er ook niet over na hoeven denken, ik hoef er niet over na te  denken. Veiligheid is iets wat vanzelfsprekend moet zijn. 

Maar misschien schep ik dan wel een te mooi om waar te zijn plaatje; een plek waar  iedereen veilig is. 

Ik draal weer af. 

Ik schenk mezelf nog een glas wijn in en ik begin nog maar zo’n gesprek met mezelf, waar  alles oprecht is. Zo’n zelfde gesprek als ik voerde toen ik in de vrieskou weer op de pont  van Noord naar huis stond. Toen ik nog niet over mijn schouder hoefde te kijken als ik  gewoon even mezelf wilde ontdekken. 

- Mees Rooij